Umetan aitarekin kotxean entzuten genituen kantuez berbetan egon nintzen orain dela gutxi ahizparekin. Musikari jakin baten bila pasatu genuen iluntzea. Carlos Mejia Godoy. Akordatu zen bera azkenean. Letra guztiekin oroitzen ginen. Astebete daramat kantuok ahapeka kantatzen.
Gure amama zena ere kantuz oroitzen dut beti, behe laino astun baten ostean, memoriaren txoko ezkuturen batean gordetzen zituen gaztetako eta umetako kantuak, «Bat bi hiru ta lau, Txominek andrie falta dau». «Ederregia zara zu soluan biharrerako, hartuizu kaballerua kalian pasiorako». «Arantzazuko amabirjina zeruko erregin haundia».
Ez diot behar beste erreparatzen nire bizitzako soinu bandari. Eta polita litzatekeen arren, ez daukat urte sasoi bakoitzean zer entzuten ari naizen apuntatzeko inongo ohiturarik. Zuei ere ematen dizue bertigoa etorkizunean gaur egungo gure bizimodua nostalgiaz oroitzeak?
Azkenaldian, ordea, piztu da zerbait. Buklean nago Olaia Inziarteren Zerrautsa disko berriarekin. Beldur apur bat ematen dit berari buruz berba eginda niri buruz zenbat esateko gai den entzuteak. Baina behar nuen. Kozinatu bitartean, arropa zabaltzen, paseatu bitartean, autobusean, igogailuan... kaskoak jantzita banago, disko hori entzuten egoten naiz normalean. Erreferentzia berriak aurkitzen ditut aldiro. Negar egiten dut aldiro. Tristatu edo poztu ez dakit zer egiten nauen gehiago. Ez dut erantzuna jakin nahi. Ez naiz bereziki musikazalea, baina batzuetan harrapatzen nau eta egon behar izaten dut luzaroan hor. Disko horretan. Kantu horretan. Estrofa jakin horretan.
Musikak badu zerbait beste gauza askok ez daukatena. Bizi garen lekutik ihes egiten dugun egunean edo botatzen gaituzten egunean, ezagutzen ditugun liburu denda, taberna eta saltoki denak ixten dituztenean ere, hantxe egongo da. «Hau zen gure kantua» esan ahalko dugu; «hura zen gure taberna» esan beharko dugu. Musika beti dago hor. Berdin da nora zoazen. Berdin da zenbat denbora pasatu den. Lagun da leizean. Lagun da ihesean. Neguko hibernazioetarako kide ezin aproposagoa da horregatik; hibernatzea gelditzea edo ihes egitea den ez delako asmatzen erraza. Bizitza errealak barne korapiloekin talka egiten duen arte behintzat.
Tristetik nahiko gertu dagoen emozioren batean kateatuta, duintasun performance erabatekoa egiteko ahaleginean, Ravean xuabe kantatzen nentorren autobusetik etxerantza laugarren pisuko bizilagunarekin topo egin dudanean. Txakurrarekin zihoan, beti bezala. Hamar bat minutuz egon gara berbetan. Zinematik nentorrela esan diot. Paseatzera zihoazela esan dit. Txakurrari buruz egiten dugu berba beti. Ez naiz ni bereziki txakurzalea, baina bereziki laztanzalea da bera, beraz, eskuaz burua laztandu diot hizketaldiak iraun duen bitartean. Biok egon gara gustura. Batzuetan harrapatzen nau eta egon behar izaten dut hor.
Danborrada zer moduz pasatu zuten galdetu diot, musikarekin eta zaratarekin ez ote zen txakurra gehiegi asaldatu, nik ihes egin behar izan nuela. Eta ezetz, trankil ibili zirela, danbor soinuen atzetik korrika; donostiartu zaiola maskota honezkero. Aspaldian gaixo dabilela, hala ere. Eraman beharko lukeela mendira edo basora, hirian baino zoriontsuagoa izango litzatekeela han seguru, baina ahal duena egiten duela joateko aukera izan bitartean. Ondo ari dela esan diot. Beti ez dagoela gure esku gauden lekuan egotea. Txakurra tiraka hasi zaio halako batean, protagonista izateaz nazkatuko zen.
«Enteratu al zara Elon Musken agur naziarenarekin? Laster ihes egin beharko dugu», esan dit korrika hasi baino bizpahiru segundo lehenago. «Nora joango garen pentsatzen hasi beharko dugu», esan diot. «Kotxea neure kontu, egin zuk playlista», esan dut ez entzuteko bezain urruti zegoenean.
