Ez dut inoiz ahaztuko Sorginaren gaztelu zaharrean dutxako gortina atzean ezkutatuta egon nintzenekoa. Gazteluko balkoian jarrita zegoen bera, egurrezko korridore baten puntan zigarro bat erretzen. Ni bere komunean ezkutatu nintzen bihotza ahotik irtetear nuela. Baina tarte latz batez isilpean egon ostean, komunera sartu eta dutxako gortina indarrez ireki zuen Sorginak. Besotik gogor heldu eta umez betetako egongela batera eraman ninduen. Ilaran jarri gintuen denok mahai baten aurrean, eta aizto handi batekin eskuko atzamar bana moztu zien ilaran ni baino lehenago zeuden umeei. Nire txanda iritsi zenean labana goi-goian jarri eta errukirik gabe (harakinak okela zati bat zatituko lukeen eran) niri ere ebaki zidan hatz erakuslea. Eta esnatu nintzen.
Logelako sabaian eskegia nuen Sorginak sortutako amets horietako bat zen. Argiak amatatzean Sorginaren itzala ikus nezakeen gauero. Loaren eta errealitatearen atarian nahaspilatzen zitzaidan bere irudia. Imajinatu panikoa, ume-beldur handienetakoak Sorginak baitira. Eta gero, nola ez: Otsoak.
Terrorean pentsatu eta Osaba Otso ere etorri zait akordura: Karmele Osaba Otsoren etxera zartagina itzultzera joan zenekoa. Zartaginaz eta, bide batez, afaritarako amak egin zizkion dozena bat torrija, botila bete ardo eta ogi puska bat ere eramatera joan zitzaion. Bidean, baina, urdaileko zorriak aginduta, amak emandako den-dena irentsi zuen antsiaz Karmelek. Eta konturatzerako, afaririk gabe utzi zuen osaba. Ikaratuta, benetan ikaratuta, bidetik aurkitu zuenarekin ordezkatu zuen jana: asto-gorotza hartu eta hamabi torrija egin zituen, ur-uherrez bete zuen ardo botila, eta zementua ogia biltzeko paperean gorde zuen. Osaba Otsoren etxera heldu zenean, dar-dar batean zeuzkan belaunak.
«— Osaba otso! — deitu zuen Karmelek.
— Nor da? — erantzun zuen ahots batek barrutik.
— Ni naiz, Karmele. Zartagina, dozena bat torrija, botila bete ardo eta ogi puska bat dakarzkizut.
— Egon, atorra janzten ari naiz».
Nire ume-bihotza taupaka.
«— Osaba Otso! — egin zuen ostera neskak.
— Zaude, kuleroak janzten ari naiz.
— Osaba Otso! — Karmelek berriz.
— Itxoin, galtzak janzten ari naiz».
Nire ume-arnasestua eta izua.
«— Osaba Otso! — egin zuen ozenkiago neskak.
— Banoa, kapelua janzten ari naiz».
Terrorea sentitzen nuen Roger Olmosen ilustrazio distopikoen aurrean. Karmele Otsoaren etxe atarian zain zegoen eszena haren aurrean zintzurretik behera suge bat sentitzen nuen. Are gehiago osabak gorotzak, txakur txiza eta zementua pentsatu gabe jan-edan zituenean eta ilobari zera oihukatu zionean:
«— Zoaz hemendik, baina ez ahantz: Gau honetan bertan jango zaitut!».
Imajinatu nire ume-belaun dardartiak. Ipuinaren orriak benetako izuz pasatzen nituela oroitzen naiz, Karmele ohean bakarrik geratu zeneko marrazkia ere iltzatua dut memorian. Eta zer esan Osaba Otsok iloba oso-osorik, ohe, edredoi, somier eta guzti irentsi zuenean.
Roger Olmos (Bartzelona, 1974) «amaiera zoriontsurik gabeko ilustratzailea» da. Maurice Sendak marrazkilariaren antzera, ez die haurrei errealitatea ezkutatu nahi, filosofia gordina eta krudela izan daitekeen arren. Haurrei mundu edulkoratuak ematen zaizkie askotan, eta bere hitzetan, «liburua gaizki amaitzen bada, gaizki bukatu behar du; errealitatean gaiztoek irabazten baitute gehienetan».
Beldurrik bortitzenak, mamu-piztia-donge handienak eta terrorerik barrukoenak, umetakoak dira akaso. Baina norberarenak ez diren munstro errealek, urrun samar diruditenek, eta egunero-egunero helduon pantailetan agertzen diren horiek lo gauzkate. Urritik 13.000 haur hil direla esan zigun Mohammad Farajallah palestinarrak igandean egindako Genozidioari Stop manifestazio nazionalean, eta nola digeritu hori. BEC erdia edo hamar Arriaga dela esango baligute hartuko genuke agian sarraskiaren tamaina. Farajallahk esan bezala: «Munduari hizkuntza guztietan oihukatzen ari gatzaizkio eta ez du ezertarako balio». Munstroak gainean hartuta aurrera darrai munduak, aurrera darraigu.
