«Hegoaldeko problema gurea zen»

Horrek ekar zitzakeen «ondorioak» irudikatu ere egin gabe hasi zen militatzen Aurore Martin (Maule, Zuberoa, 1979). «Hasten nintzen, eta kontziente ilegalizazio prozedura bat bazela, justu ber momentuan, baina nire inozentzia eta gaztetasun guztiarekin». Gaur egun oraindik pairatzen ditu «ondorio» horiek, ordea: oraindik blokeatua du kontu korrontea —2008an atxilotu zuten lehen aldiz, Laurence Le Vert epailearen aginduz, eta prozedura horretako «lege hutsune» baten ondorioz dago horrela—. Duela guti bukatu zaio Espainiako Auzitegi Nazionalak ezarritako zigorra, halaber: 04/08 makroepaiketan ezarritako espetxe zigorrarena —akordioa lortuta, ez ziren kartzelan sartu—.

Martinen izena, ordea, haren aurkako euroaginduagatik eta horren kontra sortu zen mugimendu «zabalagatik» da bereziki ezaguna: 2011n «desagertzea» erabaki zuen, eta 2012ko azaroan atxilotu eta Espainiaratu zuten azkenean. Handik hilabetera gelditu zen aske, 15.000 euro ordainduta.

Errepresioak biziki markatu du haren ibilbidea, baina legez kanporatzeak bertze arazo nagusi bat ekarri zuen, haren ustez: «Nazionalki funtzionatzea ezinezkoa bilakatu zen». Eta, preseski, horrek bultzatua zuen politikara Martin: «Batasunarekin nuen ilusioa zen nazio ikuspegia, nazio eraikuntza...». Legez kanporatzeak «praktikan» zaildu zuen hori, eta, beraz, Ipar Euskal Herrian legezkoa izan arren, ez du uste arazoa bereiz daitekeenik: «Hegoaldeko problema gurea zen».

Haren euroaginduarekiko Ipar Euskal Herriko zenbait pertsonaren ikuspegiak ere trabatzen du, alde horretatik: «Gehiengoaren baitan frantses bat nintzen». Gogoan du garai berean Segiko zortzi kidek itxialdia hasi zutela Izpuran (Nafarroa Beherea), Espainiaratu nahi zituztelako: «Nik ez nuen inondik ere nahi desberdintasunik horien eta nire artean». Pozez hartu zuen ezker abertzalearen legeztatzea orduan, baina «uzkur» segitzen du, halere: «Guretzat zailena izanen da justiziari berriz konfiantza ematea».