«Publikoa gertu sentitzea, horixe eskertzen dut»

Donostiako Gipuzkoa plazan dago Andoni Ollokiegi musikari eta abeslaria (Pasai Donibane, Gipuzkoa, 1992). Entzungailuak kendu ditu belarrietatik: «Kaxiano entzuten ari nintzen!», esan du. Izan ere, azaldu du askotariko musika entzuten duela; bai eta askotariko musika jo eta abestu ere. Kantuen bertsioak egiteagatik da ezagun, besteak beste. Kantuz eta umorez betetzen ditu oholtzak, eta gozamenez, berriz, oholtzapeak.

Jende askok jarraitzen dizu orain herriz herri. Baina, hasi, nola hasi zinen jardun horretan?

Gaztetxoa nintzen hasi nintzenean. 12 bat urte izango nituen artean. Amari esan nion gitarra elektrikoa jotzen ikasi nahi nuela, baina ohiko mito batekin erantzun zidan berak: «Horretarako, gitarra klasikoarekin hasi, eta solfeoa ikasi behar duzu». Baina, niri, gogaikarria iruditzen zitzaidan solfeoa. Jarraitu nuen, ordea, solfeoarekin, eta klase horietan gitarra klaseak ere hartzen nituen. Solfeoa utzi eta gitarra jotzen ikasten jarraitzea erabaki nuen; nire kabuz.

Eta nola egiten da hori?

Belarriarekin [barrez]. Ni belarriarekin hasi nintzen kantu batzuknola jotzen ziren ikasten. Bat baino gehiago jotzen ikasi nuen, eta, hala, osatu nuen euskal kantuen errepertorio luze bat. Gogoan dut nola familiarteko bazkarietan gitarra atera eta denak jartzen nituen kantuan. Geroago hasi nintzen lehen aldiz oholtza gainean jotzen.

Non jo zenuen, bada, lehen aldiz?

Lezoko Karlos Saldise plazan [Gipuzkoa]. Horrela hasi nintzen, baina, gerora hasi zitzaizkidan alde batetik zein bestetik deitzen, gaur arte.

Bakarka ez ezik, bi taldetan ere jotzen duzu gaur egun, ezta?

Hori da. El Quinto con tenedor eta El Club de los poetas tuertos taldeetan. Diruak askorako ematen ez zuen arren, lehen taldearekin bederatzi kantuz osatutako disko bat sareratu dugu: Borockan. El Club de los poetas tuertos taldearekin, aldiz, kantuen bertsioak egiten ditugu; rock erromeria bat dela esan daiteke.

Nola duzu nahiago, bakarka edo taldean?

Unearen edo egoeraren araberakoa izaten da hori. Batzuetan eskertzen da atzean banda bat duzula jotzea, kantu batzuek behar duten egurra taldean soilik lor baitaiteke. Gainera, nik sortutako abestiak direnean are gehiago gozatzen dut, neure sentitzen ditudalako.

Bakarka jotzen dudanean, ordea, asko gustatzen zait sortzen dudan giroa. Publikoa gertu sentitzea da nik eskertzen dudana; kantatzen ditudanak nirekin batera kantatzen ikustea, alegia. Nik beraien maitasuna nabaritzen badut eszenatoki gainetik, poz-pozik amaitzen dut kontzertua.

Eta alderantziz? Zure ustez, zer eskertzen dizu zuri publikoak?

Hori beraiei galdetu beharko genieke [barreak]. Finean, euskal abestiak Shakirarekin nahasten dituen tipo bat ikusten dute gitarra batekin, bi orduz kantuan, gelditu gabe. Abesti nahasketa hori eskertzen dutela esango nuke, eta uste dut horrekin lortu dudala arrakasta handiagoa.

Telebistako zenbait saiotan parte hartzeak ere bultzako zintuen arrakastara, ezta?

Baita ere. Horrekin eman nuen ezagutzera nire burua. Kantugiro saioan egon nintzen, eta, irabazi nuen, gainera. Geroago, Bagoaz!-en izan nintzen parte hartzaile. Asko gozatu nuen esperientzia hura, baina Go!azen telesaileko paper bat zegoen jokoan, eta hasieratik esan nien bertan lan egiten zutenei ez zela hori nik nahi nuena. Ni kantatzera joan nintzen, eta kantatuz gozatzera, besterik ez. Ez naiz aktore izateko jaio, ez baitut balio gezurrak esateko; pentsa, amak den-denak harrapatu izan dizkit beti.

Zure txio bat ere iritsi zen jende askorengana. Erdarazko kantuetatik sortu diren euskal abesti ezagunenak zabaldu zenituen sarean.

Bai. Bitxikeria gisa zabaldu nituen abesti horiek, eta ez nuen uste, inondik inora, hainbeste zabalduko zirenik. Pozten naiz, hala ere. Askotan ez gara jabetzen bertsioak egiteak atzean duen lanaz, eta iruditu zitzaidan, zabaltzehori, balioa emateko era bat izan zitekeela.