«Kronikariekin ditudan trukeak izan dira une ederrenak lau urteotan»

Euskal Irratietan hamar urte daramatza lanean Arantxa Idiederrek (Baiona, 1985). Azkeneko lau urteetan, Hitz eta putz irratsaioa gidatu du, astegunetako arratsaldetan.

Zeintzuk izan dira arrazoiak Hitz eta Putz saioa amaitzeko?

Bi arrazoi nagusi dira: pertsonala eta irratigintzari lotua. Pertsonalak hartzen du nagusitasuna; erabakia hartzea zaila izan da, maite dudan emankizun bat delako, jendearen oharrak belarritara etorri zaizkidan gehienak behintzat onak zirelako, eta entzuleek eskertzen zutelako emankizunak ekartzen zuen freskotasuna: askatasun aire hori, hitzarena, eta umore puntu batekin. Baina eguneroko lanaren nekea heldu da; eguneroko sorkuntza behartuaren lanak eta Interneten pasatzen nuen denborak eragin txarra izan dute nigan azken aldian, eta zirkulu txar batean sartu nintzen. Gauza da emankizuna egitea eskatu zidatelarik, galdea izan zelasare sozialetan oinarri emankizun bat ekartzea, hortik edatea. Soberakina etorri zait, ordea, informazio gehiegikeria horren akidura, sare sozialek eta gaur egun Interneten erabilerak eragina.

Zer gogoeta egiten duzu saioaren ibilbideaz?

Emankizunak bere bidea egin du, ematen ahal zuena eman du. Horrekin aski pozik naiz, egia erran. Laguntzaile bikainak izan ditut beti ondoan; gehienak hastapen batean jada lagunak nituen, edo hala bilakatu dira gero. Laguntzailerik gabe ez baitzen posible izango emankizun hau.

Helburuak bete dituzuela iruditzen zaizu?

Helburuak bai; nire misioa bete dut, baina ez dena. Sobera gora ematen nuen helmuga. Zerbait berria eta freskoa atera da, irratiak behar zuena, eta entzule parte batek nahi zuena ere hor zen. Aldiz, sare sozialei lotutako harremanak izan behar zuen ere nire lana, eta hori ez dut bete; nik edan dut sare sozialetatik, baina ez dut lortu sare sozialen bidezko trukea sortzea, inkontzienteki ez nuelako garaian jada horretan sinisten, baina horretaz ez nintzen ohartua. Apur bat misionista bat bezala sentitzen nuen neure burua. Gogoeta bultzatzea zen emankizunaren beste helburu bat: «Telebista utz, irratia pitz». Mezuaren gibelean hori zen; utzi bazterrean telebistak, eta azkenean hedabideek, Internetek jateko ematen dutena irensten, aitzinetik begiratu gabe, gibeltasuna hartu gabe. Baina hori sobera zen.

Antzeko saiorik iritsiko al da datorren udazkenean Euskal Irratietara?

Ez dut uste. Ni berriz itzuliko naiz mundu errealera, beste lan mota batera, irratigintzan betiere.

Gure Irratian jarraituko duzu?

Bai, Euskal Irratietan ariko naiz Uztaritzeko estudiotik, bainaegunerokotik eta hurbilekotik lan egingo dut. Ezin dut gehiago erran momentuz. Internetetik urrundu nahiko nuke.

Zein izan dira Hitz eta putz irratsaioko unerik ederrenak? Bitxikeriaren bat gogoan duzu?

Momentu ederrenak asko izan dira. Ez zait anekdota bat bereziki heldu gogora; gehienetan, kronikariekin ditudan trukeak dira hoberenak, edo gomuta batzuk, egunerokoan, bestea baino gehiago hartzen zaituen ala hunkitzen zaituen horietakoa. Azkenean, hori da ere emankizunean falta zena: nire bakardadeari aurre egiteko talde oso bat, egunero horretan ari dena, eta emankizun horretan egunero bi, hiru edo lau izatea, dirua duten irratietan bezala. Hori zaigu falta. 10-15 minutuz kronikak egiten dituzularik, bakarrik, parean ez duzu inor. Zaila da biziaraztea ideia bat, momentu bat. Aspaldidanik nuenametsa zen eguneroko talde bat edukitzea... Baina dirurik ez, dirurik ez. Irrati publiko batera joan behar nuke horrelako zerbait egiteko, baina irrati honetan beste proiektu bat defendatzen dugu.

Gaur egungo munduan, ziur zaude lortuko duzula Internetetik urruntzea?

Ez. Ni, besteak bezala, drogatua naiz. Baina behintzat urruntzea nahiko nuke, eta leihotik begira jarri nahi nuke gehiago. Horretarako denbora gehiago ukanen dut ondoko urtean. Hori da nire helburu argietako bat.