«Herritarrek saria eurena balitz bezala sentitu dute»

Sukaldean bezainbeste ari dira ia elkarrizketak egiten Javi Rivero (Villabona, Gipuzkoa, 1991) eta Gorka Rubio (Asteasu, Gipuzkoa, 1995). Sukaldari berririk onenen saria lortu berri dute Madrid Fusion kongresuan, Tolosako (Gipuzkoa) Ama jatetxean egiten ari diren lanagatik. Sinetsi ezinik daude oraindik. Herritarrek ere ilusio handiz jaso dute berria, eta Rivero eta Rubio «oso eskertuta» daude eman dieten babesagatik eta maitasunagatik.

Eszenatokian zuen izena entzun bezain laster, zoratu egin zineten. Nolakoak izan ziren saria jaso osteko momentuak?

JAVI RIVERO: Zoratzeko modukoak.

GORKA RICO: Une oro norbait genuen gainean: «Honekin hitz egin dezakezue?». Gu hemengo girora gaude ohituta, hemen antolatzen diren ekitaldietara, ez ekitaldi handietara.

RIVERO: Gainerako hautagaietako batzuk ere asko hunkitu ziren, nahiz eta harremana ez genuen hasieratik izan.

Zergatik?

RIVERO: Iritsi orduko, guretzako egitaraua prest zuten. Lehenengo egunean, show cooking bat izan genuen, plater bat egiteko. Hurrengo egunean, berrehun plater egin behar genituen, afari baterako. Ez genuen elkar ezagutzeko aukerarik izan azken egunera arte.

RICO: Hasieran, pixka bat bortitza izan zen. Gero, elkar ezagutzeko aukera izan genuenean, ikusi genuen oso jende jatorra zela.

Sare sozialetan ere jende askok zoriondu zintuzteten.

RIVERO: Bi egun oso igaro genituen zorion mezuei erantzuten bakarrik. Deiak ere etengabe jasotzen genituen.

RICO: Telebistan zuzenean sartzea egokitu zitzaidan, eta bitartean kozinatzen ari nintzen. Jendea bazkaltzeko zain zegoen.

RIVERO: Agian jakin izango bagenu horrela izango zela, itxi egingo genuen, eguna lasai hartzeko. Nik esan behar dut larrituta ibili nintzela hainbeste komunikabideri erantzuten.

Horrelako momentuetan erantzutea ere ez da erraza izango.

RICO: Niretzat ez, behintzat. Eskerrak Javik erraztasun handiagoa duen hitz egiteko! Saria eman bezain laster Javi negarrez hasi zen, ordea, eta ni izugarri larritu nintzen.

RIVERO: Asko hunkitu nintzen. Oso urte gogorra izan dugu.

Zergatik, bada?

RIVERO: Urtea orain arteko onena izan da, baina inoizko sakrifiziorik handienak egin behar izan ditugu. Erabaki gogorrak hartu behar izan ditugu.

RICO: Donostiako hotel batean genuen jatetxea ixtea erabaki genuen. Pandemiako bost olatu pasa genituen jatetxe hartan. Oso erabaki gogorra izan zen.

RIVERO: Aldi berean, Repsol eguzkia jasoko genuela eta Idiazabal gaztaren mozketa egin behar genuela esan ziguten. Orduan esan genuen: «Agian ez gara hain gaizki ari». Sari honek ere asko lagundu gaitu.

Beraz, arnas pixka bat izan da zuentzat saria.

RIVERO: Bai. Eman beharreko pausoak eman ditugu, eta ondo doakigu behintzat.

RICO: Eta oso eskertuta gaude herritarren erantzunarekin. Gu bezainbeste poztu dira sariaz. Izugarria izan da.

Erreserbak ere asko igoko ziren, ezta?

RIVERO: Bostehun bat sartu dira kolpean. Udako erreserbak ere sartzen hasi dira. Bestalde, erabaki dugu zerbitzu gutxiago ematea. Asteazken eta ostegun gauetan itxi egingo dugu. Talde guztia batera egoteko, eta kalitatezko platerak emateko bezeroei.

Lekuz aldatuko zarete, baina oraingo jatetxea txikia da. Sukaldea ere hain txikia al da?

RICO: Ikusiko bazenu...Ni kozinatzen aritzen naiz, eta beste bat janaria plateretan jartzen.

RIVERO: Hirugarren pertsona bat sartzen bada sukaldean, komeriak izaten ditugu.

Eta lokal berria handiagoa izango al da?

RICO: Handiagoa bai, baina ez jende gehiagorentzako.

RIVERO: Bezeroen kopurua bera izango da, baina lan egiteko erosoagoa. Apirila hasieran irekitzea polita izan daiteke.

Ama ireki zenutenetik, aldatu al da zuen eskaintza edo publikoari eskaini nahi izan diozuen kontzeptua?

RIVERO: Filosofia indartu eta zorroztu egin da, baina eskaintzak ez du zerikusirik lehen zenarekin.

RICO: Pentsa, hasieran pintxoak ematen hasi ginen.

RIVERO: Negozioari buelta batzuk eman genizkion, eta zera pentsatu genuen: «Egiten duguna kontatu behar dugu», hau da, non erosten ditugun gauzak eta nola kozinatzen ditugun.

Ekoizleekin harreman estua duzue. Beti esaten duzue nongoa den produktu bakoitza.

RIVERO: Guk ekoizleei esan nahi diegu: «Begira zer egin daitekeen zuen produktuekin».

RICO: Aralarko neska gazte bat zaldiekin lanean hasi da, eta saria eman ostean kontatu nuen neska hari zaldi haragia erosten diogula. Izugarrizko ilusioa egin zion guk bere produktua aipatzeak. Azkenean, ekoizle-sukaldari harremanak inguruko guztia elikatzeko balio du.

Garaian garaiko produktuak lantzen dituzue.

RICO: Noski. Jendeak galdetzen digu zergatik orain ez dugun hegaluzea edo olagarroa, baina ez da garaia!

RIVERO: Aralarko zaldia ez badago, dena delako arrazoiarengatik, ez dugu kartan jarriko. Garaian garaikoa. Bezeroari ezezko hori ematea beharrezkoa da.

Bezeroek zer erreakzio izaten dute asto edo zaldi haragia dastatzean?

RICO: Astoa, adibidez, jaten da, baserri giroan gehienbat.

RIVERO: Azkenean, astoa edo ardia, lanerako bi abere dira, lanerako balio ez zutenean gisatzen zirenak. Azken finean, guk bezeroei beti egon dena ematen diegu, beti egon dadin.