Herriko bozak

Herrietako hauteskundeak ditugu bihar, «bozak», aspaldian hemen diogun bezala. Antolatuak diren moduan, gehiengo erlatiboarekin eta zerrenda ttipienak baztertuz, urruti gara demokrazia hitzaren eduki osotik. Winston Churchillek zioen demokrazia sistema guztien txarrena dela. Horretan gara funtsean ikusiz nola Europa ekialdean demokrazia zerbaiten itxura eman nahi dion anexioari Errusia handiak «hitza emanez» Krimeako herritarrei.

Hemen jende finak badira, herriaren zerbitzuan ari nahi dutenak, botere gose diren hainbesterekin batera. Aurten ohargarri da denak euskararen sustapenaren alde agertzen direla. Ohargarri ere zein kartel guti ikusten den. Kalapitarik ez? Herriko bozak Piarres Larzabalen antzerkian, 1956an Hazparnen eman zenean, horiek betetzen zuten. Irri gozoa nasaiki sortzen zen. Apaiz kartsuak jendea abisatu zuen antzerkiaren sarreran: «Nere erakaspena da, gutiz gehienetan oraiko egunari doakona, Euskaldungoaren akulatzale, jende handien harrotzale... Ez ditut maite amets hutsak. Funtsezko ametsetan, biziaz oratuetan, Jainkoa eta Eliza Ama gidari, deramakat nere artzaingoa». Oi garai bateko prediku gozoa!

Bozkatzeaz irri egitea? Eman diezaiogun hitza Piarresi. «Ez uste izan hunen erakaspena dela: Bozkatzearen kondenatzea... Bozkatzea da urrats errespetagarri eta zintzo bat, gizonaren norbaitasuna ohoratzen duen gizonak, emeki eta nekez, beretu duen dretxo bat. Zorigaitzez, dretxo errespetagarri hori ez da beti errespetuki baliatua; batetik, gizon zenbaiten malezia gaxtoarengatik; bestetik, bozkatzaile ainitzen ahuleziarengatik».