Apaizen modura

Ez dut hiletetara joateko ohiturarik. Lehen bai, familiak bultzatuta joaten nintzen, edo inertziak, baina azkenengoan oso argi ikusi nuen, eta zera erabaki: «Ni ez nator gehiago». Ezin nuen ulertu, hildakoa batere kristaua izan gabe zergatik lagun eta ahaideok elizan bildu, hain toki triste, ilun eta hotzean, non ezin duten batzuek besteekin hitz egin, ezin den besarkada bat elkarri eman, eta, batik bat, momentu txarrenak izaten ari direnei ezin zaie eskua hartu meza behingoz amaitu eta apaizak kalera irteteko baimena ematen duen arte.

Azken hileta hartan okerrena apaizaren hitzak izan ziren, hain argi zegoen ez zuela hildakoa batere ezagutzen! Mekanikoa zen guztia, bai sermoiaren edukia, bai apaizaren keinuak eta jarrera. Mekanikoa, lanean zebilen-eta gizona. Berdin zion hildakoa Joxe zen ala Pepita. «Hurrengoa!».

Kutsu inpertsonalizatu horrek kristoren amorrua ematen zidan beti, eta hileta hartan leporaino eginda geratu nintzen. Hildakoaz esan zituenak, berdin-berdinak entzunda neuzkan aspaldi: «Hain zintzoa zen, lagun eta ahaideekiko leiala, jatorra...», zer zekien hark!

Bada, orain eskakizun surrealista bat egin didate urruneko herrialde batetik. Islandiatik. Aspaldiko lagun bat —ezaguna, hobe esanda— hil egin da, eta haren hiletan irakurri nahi duten testu bat idazteko eskatu didate. Nik, Reykjavikeko hileta baterako obituarioa idatzi? Apaizarena egiten jarri behar al dut orain?

Zera, «oso tipo zintzoa zen, lagun ona, hurkoari beti laguntzeko prest...» jarrita ere, nola dakit halakoa zela, hamarkadak dira-eta ez dudala haren berririk izan! Enpin.