Nazio Batuek argi adierazten dute Preso Dauden Pertsonen Babeserako Printzipioen Bilduman: «Presoa bere ohiko bizilekutik gertu dagoen espetxe batean egongo da» (20. printzipioa) eta «Atxilo guztiek jasoko dute arreta eta tratamendu medikoa, behar duten bakoitzean» (24. printzipioa). Baina ez da humanitate kontua.

Urkullu lehendakaria orain dela bi hilabete bildu zen Rajoy presidentearekin. Presoen afera konpontzeko jardun «diskretua» agindu zuenetik 40 preso urrundu izan dituzte, hiruri 197/2006 doktrina aplikatu diete; Xabier Aranburuk, Oskar Barrerasek eta Arkaitz Bellonek jipoiak jaso dituzte; Mitxel Turrientes eta Jabi Martinezen familiakoek istripu larriak eduki dituzte, eta bi preso hil dira: kontrol telematikopean zegoen Angel Figueroa eta Xabier Lopez Peña. Antza denez, diskrezio eta diplomazia kontua ere ez da.

Agertoki politiko berriak kartzela politikan urratsak egitea exijitzen du. Arku politiko zabalenak hala ulertzen du, PSEren idazkari orokor Patxi Lopezek azkenik onartu duenez. Baina alferrik. Politika ez da jada «posiblearen artea», baizik eta etsipenaren adierazlea. Beraz, presoen afera konpontzea ez da, ezta ere, politika arruntaren kontua.

Ez da humanitate, ez diplomazia, ez politika. Preso politikoen korapiloa deslotzeko aukera bakar bat geratzen zaigu. Izan dadila gizartearen presio jasanezina kartzela politika anker hau behin betiko mugiaraziko duena.