Nafarroako gizartearekin partekatu nahiko genuke Nafarroako COA-n aspalditik jasaten ari garen muturreko egoera; zehazki, Etxegaray Behaketa eta Harrera Zentroaz hitz egingo dugu, ezinbesteko baliabidea baita babesgabetasun, arrisku sozial, guraso-rolaren zabarkeria, abandonu eta/edo tratu txar egoeretatik datozen adingabeentzat, besteak beste. Arreta ematen dugun eta gugan konfiantza duten haurren ongizatea arriskuan jartzen duten erronka batzuekin borrokan aritu gara eta jarraitzen dugu.
Gainokupazio kroniko eta ziklikoari aurre egin behar diogu. Nahiz eta gure zentroa hamabi plazatarako prestatuta egon, hamabostera hedatzeko aukerarekin, hamabost adingabe baino gehiago artatu ditugu azken urteetan batez beste, eta gaur egun, hemeretzi adingabe daude. Egoera horrek arriskuan jartzen du adingabe bakoitzak behar duen arreta indibidualizatua eskaintzeko dugun gaitasuna.
Gure zentroan sartzen diren adingabeen profila da jasaten ditugun beste egoera kezkagarrietako bat. Gure zentroa babesgabetasun-egoeran dauden adingabeak artatzen espezializatuta dago, eta ohikoa da adingabeentzako beste zentro batzuetan plaza bidezko berregokitze-profilak erregulartasunez sartzea. Horren ondorioz, gure baliabidera iristen diren adingabeen %55 baino gehiago antzeko beste baliabide batzuetatik igaro dira, eta beren zentroetan irautea lortzen ez dutenez, gurera bideratzen dituzte behin eta berriz, ezegonkortasuna areagotu dadin eta gurean babes hartutako adingabeek arrisku handiko egoerak bizi ditzaten sustatuz.
Arestian adierazitakoa alde batera utzita, beste baliabide bateko adingabe batek aurrekariak dituenean, jarraitu beharreko protokoloa gure zentrora zuzenean bideratzea da, eta, horrela, hainbat profil elkartzen dira: berregokitze-adingabeak, delituak dituzten adingabeak eta babesgabetasun-egoeran dauden adingabeak. Profil hain desberdinen arteko bizikidetza da sortu diren indarkeria-, eraso- eta matxinada-egoera askoren arrazoia, eta horrek eragina du bai segurtasunean, bai baliabideko kideen (adingabeak eta langileak) ongizate emozional, fisiko eta psikologikoan.
Beste erronka garrantzitsu bat da beste autonomia-erkidego batzuetatik datozen adingabeak iristea eta, ondorioz, kudeatzea. Horiek hartzeko premiak ulertzen ditugu, baina beren jatorrizko lekuetara itzultzeko izapide burokratikoak luzeak eta garestiak dira, gure baliabidean duten egonaldia luzatuz, ratioa handituz eta Nafarroan bizi diren adingabeekiko esku-hartzea mugatuz.
Laburbilduz, etengabeko gainokupazioa bizi dugu beste baliabide mota batzuetako adingabeekin edo, hala badagokio, Nafarroako Gobernuak profil berriei arreta emateko eta esku-hartzea dibertsifikatzeko sortu beharko lukeenarekin. Babesgabetasun-egoera batetik datozen adingabeei ez diegu ingurune segururik edo babeslerik eskainiko, eta adingabe horiek babesgabetasun-egoeran jarriko ditugu, gure zentroan dauden adingabeenak baino are larriagoak une batzuetan, ez baitaukagu beharrezko baliabiderik. Hain profil desberdinak baliabide berberetan biltzen jarraitzeak haien osotasuna eta segurtasuna arriskuan jartzea eragiten du, egoera horiek Nafarroako Gobernuak konponbiderik bilatu gabe jarrai dezaten sustatuz, baliabide berriak sortuz eta profilak dibertsifikatuz.
Ez badugu alarma-hotsa zabaltzen gertatzen ari denaren aurrean, berdin jarraituko dugu adingabeen eta langileen osotasuna arriskuan jartzen.
