400 urteko marrazoa igerian

Gorputz lodia, hegal motzak eta kolore gris-arre iluneko azala. Ezaugarri fisiko horiekin mugitzen da poliki-poliki Somniosus microcephalus marrazoa, Groenlandiako itsaso sakonean. Groenlandia bizileku duen marrazoa da ornoduncloseOrnoak dituena, hezurduraz hornitua.
en artean bizitzarik luzeena duen animalia: 400-500 urte inguru bizi baita. Zientzialariek gaur egun argazkietan jaso ahal izan duten marrazo bera da 1620an bizirik zegoena; Galileo Galileik Jupiter behatzen zuen bitartean, espezie horretako marrazoak itsasoan zeuden, igerian, jakin gabe laurehun urte geroago ur horietan irauteko aukera izango zutela.

Zientzialariek zailtasunak izan dituzte animalia horren adina zehazteko: hegatsetan arantzarik, gorputzean ehuncloseMorfologia eta egiteko bera duten zelulen multzoa.
gogorrik edo ornoetan hazteko bandarik ez dutenez, duela gutxira arte ezin zen kalkulatu haren adina ziurtasunez. Urtean zentimetro bat hazten dela deskubritu zuten zientzialariek, eta, animaliaren luzera neurtu, eta eragiketa matematikoa egin zuten. Alfonso Ramos Alacanteko (Herrialde Katalanak) Unibertsitateko Zoologiako katedradun eta itsas biologiako irakasleak azaldu duenez, marrazoaren bizitza bi hazkuntza fasetan banatzen da: «Marrazoa etengabe hazten da, eta bere bizitzan bi etapa daude. Bata, iraunkorragoa, heldutasun sexualeraino, 150 urtetik gora; eta bestea, etengabea baina irregularragoa, zelula sexualen ekoizpenaren ondorioz gertatzen dena».

Urtean zentimetro bat hazten dela deskubritu zuten zientzialariek, eta, animaliaren luzera neurtu, eta eragiketa matematikoa egin zuten.

Etengabeko hazkuntza prozesuaren ondorioz, animalia zazpi metro luze izan daiteke. Ornoak hazteko eraztunek informazio pixka bat eman ahal izan zuten adina zehazteko orduan, baina arrastorik handiena begietan aurkitu zuten. Zientzialariak begiko kristalinocloseBegi organo gardena, irisaren atzean dagoena.
aren nukleoaren karbono-14 proba bidezko datazioan oinarritu dira. Nukleo hori konstantea da jaiotzatik, eta, zuhaitz baten eraztunak balira bezala, espezie horren adina zehaztu ahal izan dute: laurehun urte.

Marrazoaren begietako proteinak aztertzeko metodoari esker, Julius Nielsen Kopenhage unibertsitateko biologoak lehen aldiz datatu zuen 28 emeren adina; denak lau mendekoak ziren. Begiak arrastorik handiena izan arren, animalia horiek ia erabat itsuak dira, eta Lurraren eremu magnetikoari esker mugitzen dira Artikoko itsaso izoztuetan. KorneacloseBegi globoaren aurreldeko geruza gardena.
n maizter bat ere badute, krustazeo parasito bat, bioluminiszentecloseArgia egiten duena.
a dena, eta adituek uste dute parasitoak igortzen duen argiak harrapakin posibleak erakar ditzakeela.

Marrazo horiek arrantza dute mehatxurik handiena: arrantzako sareetan ustekabean harrapatzeagatik arriskuan dagoen espezie gisa sailkatuta dago. Izan ere, animalia horietako 3.500 inguru hiltzen dira urtero, Natura Zaintzeko Nazioarteko Batasunaren (IUCN) kalkuluen arabera.

Arrantzako sareetan ustekabean harrapatzeagatik arriskuan dagoen espezie gisa sailkatuta dago. Izan ere, animalia horietako 3.500 inguru hiltzen dira urtero.

Hotzean eta sakonean

Marrazoen inguruan zabaldu den irudia ez bezala, ur hotzetan murgilduta dauden marrazoak lotsatiak eta iheskorrak dira. Informazio gutxi bildu dute haien portaerari buruz. Izan ere, ugalketa eta jaiotza ezin dira ikertu; zaharrenak duela lau mende jaio zirelako, eta gazteenak ez direlako ateratzen iluntasunetik. Gainera, bereziki zaurgarricloseErraz kaltetua gerta daitekeena.
ak dira, hazkunde eta ugalketa-erritmoak oso motelak baitira. Baina, nola lortu dute laurehun urtez bizirik irautea? «Ur polar edo sakonetako espezieek metabolismocloseIzaki bizidunengan gertatzen diren erreakzio kimiko, fisiko eta biologikoen multzoa.
motela dute, eta horrek garapen motela dakar, tenperatura baxuen ondorioz», azaldu du Ramosek. Gainera, bere tamaina handiak harrapari askorengandik libratzen du. Ozeano Artikoan, eta Amerikako eta Europako eskualde borealetan ibiltzen da igerian.

Beren habitat naturalean baliabideak urriak direnez, oso astiro mugitzen dira; lasaiak dira, eta oso gutxitan ikusten dira gainazalean, nahiago baitituzte 2.200 metroko sakoneran dagoen hotza eta iluntasuna. Haien lehengusu tropikalek egiten duten bezala, planetaren eremu magnetikoa erabil dezakete bidea ezagutzeko eta itsasoan ez galtzeko, eta horrek energia gutxiago gastarazten die, eta bizi itxaropen luzeagoa bermatu.

Ozeano Artikoan, eta Amerikako eta Europako eskualde borealetan ibiltzen da igerian.