Laino gorriak

Batzuetan

gure baitan paisaia urratu bat daramagu.

Lorategia zena belar txarrek hartu dute, 

hesi hautsiek,

iratzeek,

lurrean dauden adaxkek.

Lorategi abandonatu bat daukagu barrenean,

eta ez dakigu noiz arte bizi ahal izango garen

beste batzuen oroitzapenetan

ezinezkoa zaigulako landareen hizkuntzan mintzatzea.

Batzuetan

bizitzea urpean geratutako herri batera bueltatu nahi izatea da.

Urtegia hustu eta etxerako buelta hartu nahiko genuke, ahal izatera.

Ez dugula inoiz leku propiorik izango sentitzen dugu,

urak dena hartu baitu.

Gauez euria deitzen dugu

eta egunez lehortearen zain egoten gara.

Batzuetan

min ematen diogu geure buruari.

Ikusi ez ditugun txoriak

eta bizi izan ez ditugun uneak

zenbatzen ditugu:

gertatu ez zena,

ia gertatu zena,

gertatzea nahi genuena.

Maite genuenaren etxearen aurretik igarotzean

hura ez dela egongo badakigu eta, hala ere,

sartu egiten gara barrura.

Batzuetan

hiri lokartu betean gaude,

doluzko arropak jantzita, 

eta ohartu ere ez gara egiten edertasuna beti dagoela zelatan:

laino gorriek ilargia estaltzen dute,

eta, aldi berean, euria iragartzen.

Dolu-jantziek ez dute sobera berotzen, ordea.

Izan ere, gure inguruko jendea ez dago inoiz prest

agurrei, hausturei edo galerei buruz hitz egiteko.

Batzuetan

bizi izandako lekuaren parte bihurtu garela ematen du.

Edo ez:

beharbada gutako bakoitza leku bat da beste batendako.

Castillo Suárez
Irudia: Maddi Barber