Lehen elurtearen ostean dena dago geldi.
Zer eta nor maitatu erabakitzeari uzten diozu,
herrak estutzen dizkizu lokiak,
besteen memoriarekin zureak bat eginen duen
tokietara joan nahiko zenuke.
Isiltasunera kondenatu zeure burua.
Elurra beti geratzen da luzeegi.
Lurmentzearen ostean dena ahazten da, ordea.
Iragana desegiten da.
Irauten duen bakarra etorkizun bat da;
zurea edo nirea den ez dakit.
Oroitzapena izatera ere iristen ez den horiek
erakusten dizute memoria zaurgarria dela.
Atzera ez begiratzea bihurtu zaizu etorkizuna.