Guaixeren 25. urteurrenerako idatzitako testua
Beste toki batean bizi gintezke,
arrotz edo atzerritzar ginatekeen toki batean,
arnasa hartzen ikasi
itsasotik gertu,
basamortutik hurbil,
edo oihan bazterretik.
Baina bizitzak koordenada batzuk eman dizkigu
eta zain lodi batzuen gisan erdibitzen gaituzten
autobia zaratatsu bat
eta erreka isil bat.
Bizi garen ibarrean ikasi nahi dugu,
eta lan egin,
baina batez ere,
gure hurbilekoak maitatu eta zaindu.
Gure ezinak aldamenei esan.
Elkarren premia dugula sentitu herriko lagunak ikusten ditugunean.
Haserretu eta adiskidetu etxekoekin.
Maizegi euria ari du teilatuen artean hemen.
Ibaia bulartu egiten da,
autobia putzuz bete.
Eta etsiak hartzen gaitu
hustu egiten direlako etxeak eta dendak itxi,
erdara entzuten delako euskaraz egiten zen tokietan.
Baina inondik ere errenditzen ez den lur batekoak gara,
euskaraz eta euskaratik eman nahi duena bere berri etxez etxe.
Sentitu nahi dugu hizkuntzak lotzen gaituela lurrera.
Irabaziko duguna gailenduko zaiola galdu dugunari.
Ez dela berdin zer, non eta nola esan.
Urtetan bete ditugu hitzez postontziak, sakelakoak, ordenagailuak eta uhinak.
Euskaraz esan diegu agur maite ditugunei eta ongi etorria egin jaio direnei.
Albiste latzak eman ditugu eta ikuskizun zoragarriak iragarri.
Lekukoak gara denbora eta tokia gurutzatzen diren bakoitzean.
Akordatu gara gertatu direnekin.
Akordatzen gara gertatzen ari direnekin.
Akordatuko gara gertatzeko daudenekin.
Hotz ezea dago kanpoan.
Euria ikusten dugu leihotik.
Baina aterpea ematen digute hitzek.
Atzokoa, gaurko eta biharkoa lotzen dituzte,
herri batekoa zein bestekoa.
Hitzak dira maitatzeko gure tresna.
Hitzek egiten gaituzte bertako.
Hitzek egiten gaituzte euskaldun.
Gure jendeak beste indar dute gure hitzek.
Euskarazko hitzez ez balitz, ezinezkoa litzateke gure eskualdea.
Elkarrekin egoteko hedabide bat
eta aurrera egiteko kemena.
Nahikoa euriari ekiteko edo atertzeko.