Jon Barberena in memoriam
Alka-belarra hazten den tokitik idazten dizut.
Gezurretan ari naiz dena bukatu dela esaten badizut.
Min bat behar dudala zuregana itzultzeko.
Ez dudala neurririk ematen zure irribarrea gordetzeko.
Zure izanak beste indar duela nire etsiak.
Ez zaitudala zure mezuetan bilatuko.
Euri handiaren esperoan nago,
euriak hartuko baititu
idatzi gabeko hitzak.
Damurik gabe maite duen jendea gara.
Lainoen igarobidea nola,
guk beste inork ez daki
non ditugun orbanak.
Baina inoiz ez gaitu lotsarazi maite genituenei
behar genituela idazteak.
Dena galera denean,
zainak urratzen dizkigutenean,
edo irauli,
zerk garamatza irautera,
zerk lotzen gaitu lurrera.
Ez dauka izenik,
baina eman egin behar zaio.
Belar luzearen gainean etzanda idazten dizut,
eta kontatu nahi dizut
zuk ongi argi badakizun zerbait:
bizitzea hauskorra dela,
geronek bakarrik sumatzen dugun herrenarekin
ibiliko garela aurrerantzean.
Denbora esaten diogu,
baina guztiz izateari utzi ez diotenak dira
gure arrangura arintzen dutenak.
Gauzek poliki aldatzen jarraituko dute,
urtaroak etenik gabe joango dira bata bestearen atzetik,
belarra isilean haziko da.
Neurria hartuko diogu gure bakardadeari.
Baina gure maitetasuna hodeirik garaienetan gordeko da.
Berariaz dago zerua gugandik hain urrun.
Gu iristen ez garen lekuetara ailegatuko dira txorien hegaldiak.
Castillo Suárez
Irudia: Elurre Iriarte