Aspaldi ikasi genuen mina hitzetara bihurtzen. Mundua behin eta berriz asmatzen, bakardade eta babesgabetasunaren erdian. Errazak gara aurreikusten, elkar irakurri gabe dakigu zer esango duen bakoitzak. Hitzak dira gure heldulekua, hemen eta orain zer diren ez dakigunean. Iraganaren eta orainaren artean, zer ginen eta zer garen galdetzen badidazu, esanen dizut ez direla inoiz joan elkarren beharra genuen garaiak. Baina ni iratzea naiz, azkena izanen naiz joaten. Lur azidoetan bizitzera ohitua nago, eta karea eman arte hemen izanen naiz. Hazirik eman gabe begiratzen diot munduari.