Ni naiz Elisabeth Gille zure agurrari negarrez:
hauek dira nire urtebetetze gutun erreak.
Ni naiz zure alaba txikia Gabonetako oparirik gabe.
Naziei segika, hesiaren gainetik jauzi.
Ni naiz David Golder, zu hil ondoren porrot eginda.
Ni naiz piano akorde bat, edozein,
Issy-L’Eveque-n bat-batean entzuten dena.
Ni naiz Danièle Darrieux ministro nazi bati larrua jotzen.
Ni naiz Kampf familia dantzaldi alferrikaldu batean.
Ni naiz isuritako malkoak
gas ganbera batean, Auschwitzen.
Ni naiz zoritxarraren espiritua.
Ni naiz, zure gisan, judu ateo bat.
Ni ere erbesteratu ninduen gerrak.
Eta belarrira xuxurla bat naiz eta Txekhoven ipuin bat
eta udazkeneko euliak Moskuko aldiri batean
eta zakur bat eta otso bat
eta bakardadezko ardo hurrupa bat…
Eta zure dena eta zure deus ez.
Eta hil zintuen kabroi alemana naiz.
Zure izatearen haziaren ernamuina.
Nik ere alde egin nuen Kievetik.
Ni naiz zu eta aldi berean naiz ni.
Ni naiz intsektu bat azaro aldean
errausketa-labeetan zokomiran dabilena.
Ni naiz dotorezia, klasizismoa eta freskura
Hitlerrek halako batean isilarazi zuen aho harena.
Ni naiz Grasset zure fonema orori su ematen
alabek oraindik ere zure abaroan lo egiten dutela.
Zure eskua naiz haren ilea laztantzen
eta, hatz bihurriak, beste ipuin bat imajinatzen.
Eta poema hau Irène Némirovsky dela diot,
ni Finlandia 1918an naizen hein berean
eta zu bihotz bat gehiago, mundu huts batean.
Elena Medel
Itzulpena: Garazi Arrula
Irudia: Tiko Giorgadze