Nire ahizpak ez du poemarik idazten.
Eta ez dut uste bat-batean poemak idazten hasiko denik.
Bere amaren gisakoa da, ez baitzuen poemarik idazten,
eta aitaren gisakoa ere bai, horrek ere ez baitzuen poemarik idazten.
Nire ahizparen sabaiaren pean seguru sentitzen naiz:
bere senarrak nekez idatziko lituzke poemak.
Eta nahiz eta hau errepikakorra izaten hasten ari den,
egia da nire senitartekoetatik inork ez duela poemarik idazten.
Nire ahizparen idazmahaiaren tiraderetan ez dago poema zaharrik,
eta bere poltsan ez dago poema berririk.
Nire ahizpak bazkaltzera gonbidatzen nauenean,
badakit ez didala bere poemak irakurri nahi.
Bere zopa gozoa da bestelako arrazoi ezkuturik gabe.
Bere kafea ez da eskuizkribuetara isurtzen.
Familia askotan ez du inork poemarik idazten,
Baina batek egiten badu, ez da bakarra izaten.
Poesiak belaunaldiak kateatzen ditu goitik behera,
eta zirimola handiak sortzen dira senitartekoek elkarrekiko dituzten sentimenduekin.
Nire ahizpak ahozko hizkuntza bikaina dauka.
Bere lan idatzia oporretatik bidalitako postalek
osatzen dute.
Gauza bera idazten du urtero:
bueltan etortzen denerako
dena,
dena
daukala kontatzeko.