Erreka (I)

Elisée Reclus geografo anarkistarentzat, erreka (latsa) libertate itxura da. Gogoeta leku ideala. Errekaren Historian (Histoire d'un ruisseau, 1869), hogei meditazio leku altxatzen zaizkio irakurleari begien aitzinean. Uraren kurritzearen arabera, hona : «Iturburua» (La source), «Mortuko ura» (L'eau du désert), «Mendiko uharra» (Le torrent de la montagne), «Leizea» (La grotte), «Osina » (Le gouffre), «Erreka» —haran hertsiaren zentzuan— (Le ravin), Ibarreko iturriak (Les fontaines de la vallée), Zurrutak eta ur jauziak (Les rapides et les cascades), Itzuli-mitzuliak eta zirimolak (Les sinuosités et les remous), Uholdea (L'inondation), Ur bazterrak eta irlatxoak (Les rives et les îlots), Paseatzea (La promenade), Bainua (Le bain), Arrantza (La pêche), Ureztatzea (L'irrigation), Eihera eta lantegia (Le moulin et l'usine), Ontzixka eta zurezko trena (La barque et le train de bois), Ziutatean ura (L'eau dans la cité), Uhaitza (Le fleuve), Uren zikloa (Le cycle des eaux). Ni, «Erreka»-tik naiz hasi. Erreketako arrantzale bakan batzuek jeinua badutela, dio Elisée-k. Haien abilezia eta pazientzia, haien jakitatea eta zientzia handiak goraipatzen ditu: «…ezagutzen dituzte bitxoen [amuarrainen] beharrak oro, haien desirak oro, haien abileziak, haien mania espezialak ere; ikusi orduko badakite zer karaktereko animalia den. Gainera, duten esperientzia luzeari esker, ikasi dute nola konbinatu behar dituzten beren mugimendu guziak; begirada, besoa, eskua, kanabera, hau ere adimenduduna, denak elkar adituz dira ari». Jeinu bakan hori bazuen aitak. Arrantzaren arte fina, haurtzaroan erakutsi zidan aitak.